„Mamo, Tato – pobaw się ze mną”.
Korzystając z czasu spędzanego z dziećmi, zachęcam Państwa do „baraszkowania” ze swoimi pociechami. W tym celu proponuję Metodę Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne.
Kilka słów o autorce – Weronika Sherborne była angielską terapeutką, nauczycielką wychowania fizycznego. W latach 60-tych wypracowała własny system ćwiczeń. Ma on zastosowanie we wspomaganiu prawidłowego rozwoju dzieci i w korygowaniu jego zaburzeń. Nazwa ruchu rozwijającego wyraża główną ideę metody: – posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. Opracowany przez Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspakajanych w kontakcie z dorosłymi. Ćwiczenia stosowane w tej metodzie opierają się na doświadczeniach ruchowych, intensywności i ciągłości doświadczeń. Mają one szczególne znaczenie dla rozwoju wszystkich dzieci, a szczególnie dla dzieci z zaburzeniami w sferze ruchowej, emocjonalnej i społecznej. W metodzie ruchu rozwijającego wykorzystujemy dotyk, ruch, ćwiczenia świadomości ciała i przestrzeni oraz wzajemne relacje. Metoda ta jest prosta, naturalna i możliwa do zastosowania w każdych warunkach, bez konieczności używania przyrządów. Ćwiczymy boso, w niekrępujących ruch strojach, na podłodze, w niskich bezpiecznych pozycjach (jak kto może) i bez elementów współzawodnictwa. Po intensywnym wysiłku stosujemy odpoczynek i relaks. Wspólnie spędzony czas wyzwala wiele radości.
Przebieg zabawy:
- Powitanie: Powitanie przy piosence pt „ Witaj mamo, witaj mamo jak się masz, jak się masz, wszyscy cię witamy, wszyscy cię witamy bądź wśród nas, bądź wśród nas ( na melodię Panie Janie..”) – takie powitanie wszystkich, którzy biorą udział w zabawie..
- Poznanie własnego ciała:
– siedzenie w kole: witanie się rąk, kolan, stóp, palców, ręka-nos, ręka-ucho itp.
– zabawa „Moje- Twoje” — wszyscy siedzą w parach naprzeciwko siebie i wykonują kolejno poszczególne czynności:
– kładą rękę na głowie, potem na głowie partnera
– wskazują palcem swoje czoło, potem czoło partnera
– dotykają swojego nosa, potem nosa partnera itd.
- Poznanie świadomości przestrzeni:
– „ Przeciąganie się -jak najszerzej” – wszyscy leżą na plecach, każdy zajmuje jak najwięcej miejsca, potem kuli się jak najmocniej, aby zająć najmniejszą przestrzeń.
– „ Raczkowanie” – klęk podparty i poruszanie się po sali w różnych kierunkach.
– „ Bączek” – wszyscy siedzą na podłodze z nogami ugiętymi w kolanach i lekko uniesionymi. Odpychając się rękami próbują obracać się w miejscu wokół własnej osi ze zmianą kierunku.
- Ćwiczenia oparte na relacji „ z” partnerem ( relacja opiekuńcza ).
– „ Kangury” -jedna osoba jest matką i tuli w ramionach swoje dziecko kołysząc się na boki.
– „ Domek i pieski” -jedna osoba staje w rozkroku, druga przechodzi pod nogami i wokół partnera.
– Tunele – przechodzenie pod rodzicami,,,
– „ Podróże na kocu” -jazda po podłodze na kocu. jedna osoba ciągnie drugą.
– „ Huśtawka” -jedna osoba siedzi lub leży na kocu, pozostali trzymają za brzeg koca i delikatnie unosząc dziecko w kocu, kołyszą je na boki.
- Relaksacja: Masażyki do wiersza „ Idzie rak”- spacerowanie palcami po plecach dziecka, odpowiednio zmieniając kierunek, bądź według własnego pomysłu.
- Ćwiczenia „ przeciw” z partnerem.
– „ Skała” jedna osoba przyklęka opierając się dłońmi na podłodze, druga próbuje przesunąć, poruszyć „skałę”.
-„ Przepychanki”- partnerzy stojąc naprzeciwko siebie przepychają się rękami, nogami.
- Ćwiczenia „ razem” – można wykorzystać koc lub dużą chustę
– „ Wachlowanie” ( wysoko- nisko ) – wszyscy jednocześnie podnoszą koc/chustę wysoko, następnie opuszczają nisko aż do podłogi.
– „ Deszczowa chmura” – wszyscy podnoszą koc/chustę do góry i opuszczają. Na sygnał „ deszcz” dzieci chowają się pod koc/chustę, na sygnał „słońce świeci” wychodzą.
– „ Karuzela” – chętna osoba siada na środku koca/chusty, pozostali kręcą, idąc coraz szybciej w jedną stronę, następnie zmiana kierunku.
- Relaksacja: „ Smaczne spanie”- wszyscy leżą w kręgu na podłodze do pasa przykryci kocem/chustą, odpoczynek.
INNE PRZYKŁADOWE ĆWICZENIA:
„Tapczan” =- dorosły kładzie się na wznak – dziecko kładzie się na dorosłym.
„Paczka” – dziecko lub dorosły zwija się „w paczkę” – kłębek. Druga osoba usiłuje rozwiązać „paczkę” tzn. rozprostować nogi i ręce osoby zwiniętej w kłębek.
„Skała”- jedna osoba klęka na kolanach podpierając się rękami. Dziecko usiłuje przewrócić „skałę”.
„Naleśnik” – jedno lub dwoje dzieci zawijamy w koc (jak naleśnik) i toczymy po podłodze.
„Tunel” – dorośli w szeregu klęczą na kolanach podpierając się rękami – powstaje „tunel”, pod którym przechodzą dzieci. Jedna osoba pilnuje aby wszystkie dzieci wchodziły jednym wejściem.
„Tratwa” – „tunel” zawala się. Dorośli kładą się więc jeden obok drugiego i powstaje „tratwa”. Dzieci kładą się na niej.
„Pociąg” – wszyscy siedzą blisko siebie w rzędzie (na przemian- dorosły- dziecko). Dorośli odpychając się od podłogi rękoma poruszają „pociąg” do przodu, każdy popycha przed sobą dziecko.
Ćwiczenia w parach.
„Koniki” – dziecko leży na podłodze, osoba w pozycji stojącej z tyłu trzyma go za ręce i ciągnie po podłodze. Zmiana ról.
„Kłoda” – dziecko leży na plecach, osoba stara się go obrócić na brzuch. Zmiana ról.
„Skała” – dziecko w klęku prostym, osoba próbuje go przewrócić. Zmiana ról.
„Mostek” – osoba tworzy most w klęku podpartym, dziecko wdrapuje się na „most” i prześlizguje pod nim.
„Ważenie soli” – dziecko – rodzic lub rodzeństwo stoją tyłem do siebie, chwytając się pod ręce unoszą partnera. Zmiana ról.
„Kamień” – dziecko leży na plecach, osoba stara się go odciągnąć od podłogi. Zmiana ról.
„Zabawa” – pozycja stojąca w parach naprzeciwko siebie trzymając się za ręce – wykonują wspólne oddechy. Później podskakują na jednej nodze, drugiej – wreszcie wspólnie robią przysiady. Na zakończenie wzajemnie wysłuchują pracy swoich płuc.
Dobrej zabawy
Barbara Pawelec
Literatura:
- Bogdanowicz, D. Okrzesik ,,Opis i planowanie zajęć według Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne” , Gdańsk 2005r.
